Wystawa... jedzenia sushi

Wyszłam z domu, z myślą, że idę łyknąć solidną dawkę kultury. Będzie fajnie, wystawa drzeworytu japońskiego, wielcy dawni artyści z Kraju Kwitnącej Wiśni, przemówią wieki no i tak dalej. I gdy dotarłam na miejsce, to faktycznie tak było. Wielkie atrium ratusza, jeszcze nieliczni zwiedzający, gdzieś tam bokami przemykający v-ce prezydent Zadrożny, pan kierownik MOK-u, dziennikarze z Powiatowej i innych gazet. Fajnie - pokażę dziecku co to znaczy kultura na wysokim poziomie. Mina zaczęła mi z lekka rzednąć gdy przybyły z restauracji sushi pan, zaczął rozkładać się ze swoimi smakołykami na blacie recepcji w hallu...

Natychmiast został otoczony przez głodny w dosłownym znaczeniu tego słowa tłum, i co tylko położył na drewnianych tackach, natychmiast znikało w brzuchach głodnych legionowian. Gdyby nie gromkie i stanowcze zaproszenie pana kierownika MOKu do wysłuchania tego co ma do powiedzenia, a więc suma sumarum -do tego po co naprawdę tam się zebraliśmy, to chyba nikt by nie zauważył tego oficjalnego otwarcia wystawy.

Gdy tylko przemowy się zakończyły - zgodnie z moim przewidywaniem tłumek stłoczył się wokół stanowiska sushi i nie odpuścił mu przez całą godzinę, czyli do momentu aż się sushi skończyło... Średnia wieku na zdjęciach jest myślę widoczna, zaniżało ją tylko kilka nastolatek które podśmiechiwały się z zasłyszanych rozmów i obejrzanych sytuacji. Z ich relacji wynika, że zdaniem konsumujących, to coś było za ostre, tamto coś za mdłe a to sake (sos sojowy do maczania sushi) jakieś dziwne, ale w sumie da się wypić...

Jednym słowem, wielka kultura panie... No a ja byłam z dzieckiem w wieku wczesnoszkolnym... I czy naprawdę mam mu powiedzieć, że tak wygląda kulturalny wernisaż? Wybrnęłam jakoś... Ale lekko nie było...